Na dzień 18 kwietnia 2022 roku przypada 39 rocznica obchodów Międzynarodowego Dnia Ochrony Zabytków. 

Jest to dobra okazja, aby zaprosić Państwa na krótką podróż w czasie…

Zapraszamy do bliższego poznania historii miejsca, w którym znajduje się nasza Szkoła. 🙂

 

     Neorenesansowy budynek, w którym dziś mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I st. nr 3 im. Juliusza Zarębskiego w Warszawie, powstał najprawdopodobniej na ruinach pałacu zbudowanego w latach 1774-1779 jako podmiejska rezydencja prymasa Polski Michała Poniatowskiego – brata króla Stanisława Augusta. 

W 1833 roku budynek  i dobra, zwane Grochowem Pierwszym lub Małym, zostały zakupione przez Karola Augusta Osterloffa, szwedzkiego przemysłowca. Karol August Osterloff w latach 1835-1840 dokonał gruntownej modernizacji dworku. Po jego śmierci dworek trafił w ręce Fryderyka Krystiana – syna Karola Augusta. Od 1878 roku dworek często zmieniał właścicieli – niestety przyczyniło się to do znacznego pogorszenia jego stanu, przez to znacznie podupadł. Na początku XX wieku niszczejący budynek i 85 hektarów otaczającego go terenu zakupiło Towarzystwo Akcyjne Fabryki Machin i Odlewów K. Rudzki i S-ka. W sierpniu 1915 roku, zaraz po ustąpieniu Rosjan z Warszawy, w dworku powstała jedna z pierwszych w stolicy polskich szkół; uczyła w niej i pisała swoje utwory Pola Gojawiczyńska. W dniu 13 lipca 1916 roku na werandzie dworku inż. Aleksander Około-Kułak, członek Komitetu Obywatelskiego, odczytał proklamację o przyłączeniu Grochowa do Warszawy. Natomiast od roku 1918 w pałacyku znajdował się sierociniec. 

Budynek nie był remontowany przez dłuższy okres, niszczał, aż w 1924 roku postanowiono go rozebrać. Wówczas w jego obronie wystąpił Zarząd Towarzystwa Przyjaciół Grochowa. Na początku roku 1925 została powzięta uchwała Rady Miejskiej – Dworek Grochowski postanowiono w stanie nienaruszonym zachować do 1931 roku, do czasu stuletniej rocznicy Powstania Listopadowego. W tym samym roku mocno zniszczony już budynek został zakupiony przez posła  Andrzeja Wierzbickiego, a ten w latach 1925-1927 podjął się przeprowadzenia gruntownego remont dworku. W 1935 roku została zamontowana barokowa balustrada balkonu – pochodząca prawdopodobnie z osiemnastowiecznej, warszawskiej kamienicy.

Podczas ostatniej wojny Dworek Grochowski nie uległ poważniejszym zniszczeniom. W 1945 roku powrócił do niego Andrzej Wierzbicki, ale już rok później, czyli w roku 1946, nieruchomość przejęło miasto. W 1956 roku dokonano kolejnej restauracji budynku – z przeznaczeniem na dom poprawczy dla „upadłych” dziewcząt. Cały teren został wówczas otoczony wysokim parkanem oddzielającym go od ogólnodostępnego parku. Pod koniec lat 60 XX wieku dworek stał się siedzibą Muzeum Azji i Pacyfiku, a od 1974 roku do dnia dzisiejszego w budynku mieści się Państwowa Szkoła Muzyczna I st. nr 3 im. Juliusza Zarębskiego.

Przyjęło się, że w Dworku Grochowskim 25 lutego 1831 roku mieściła się kwatera główna sztabu wojsk polskich, pod dowództwem generała Józefa Chłopickiego. Do upowszechnienia tej legendy przyczynił się Stanisław Wyspiański, który we wnętrzach Dworku umieścił akcję swojego dramatu „Warszawianka”, zaś najkrwawsza bitwa Powstania Listopadowego, bitwa pod Olszynką Grochowską, została upamiętniona na obrazie Wojciecha Kossaka. 

Kule armatnie, znalezione na polu bitwy, wmurowane zostały w elewację Dworku Grochowskiego…